Din deyimi, boyun eğme, teslim olma, zelillik, kendini her şeyden büyük görmeme, tevâzû manalarını içinde barındıran odak bir deyimdir.
"Din" kelimesinin etimolojik kökünden Araplar "dânet hüve dâne" deyimini çıkarırlar. Yani:
"Onu zelil etti (küçümsedi, hor/ hakir gördü aşağıladı), boyun eğdirdi. O da zelil olup (küçüklüğünü, acizliğini kabul edip, diz çöküp) boyun eğdi" demektir.
Yine "Din" kökünden:
"nedinullahe ve nedinu lillahi" cümlesini çıkarırlar ki;
"Allah (c.c)'a itaatla kulluk eder ve yalnız O'na boyun eğeriz" demektir.
Allah (c.c)'ın dini demek: O'na itaat etmek, O'na kulluk (ibadet) etmek, O'na boyun eğmek, O'nun büyüklüğü önünde kendi küçüklüğünü bilip, kabul etmek ona göre hürmet etmektir. (İbadetin ve kulluğun hakiki manası da, yine boyun eğmek, tezellül yanında son derece sevgi demektir.)
Araplar; "Mabedin (İbadethanelerin) yolu tezellül yolu (kendini hor / hakir / küçük görmek. Son derece itaatkar, muti / uyumlu olmak) olduğu zaman ayakları kendine çeker" derler.
Fakat İslamda emrolunan "ibadet" :
Kulluk, boyun eğme, tezellül (kendini hor / hakir / küçük görmek. Son derece itaatkar, muti / uyumlu olmak) ve muhabbet (sevgi) manalarının hepsini birden ihtiva eder.
Allah (c.c)'a karşı nihayetsiz (sonsuz) tezellül (kendini hor / hakir / küçük görmek. Son derece itaatkar, muti / uyumlu olmak) ve muhabbet (sevgi)...
Huseyin Ebu Emre - Harun Yildirim - ahlak ve imani dersler
