Münafıkların en önemli özelliklerinden biri, müminler arasında "fitne" çıkarmaya çalışmalarıdır Münafıklar, kendileri sapkın bir yolda oldukları için müminleri de saptırmak isterler Bunu yapabilmek içinse, özellikle zorluk ve sıkıntı gibi görünen ortamları fırsat bilirler
Münafıklar, Müslüman kimliği altında kendini sezdirmeden adeta şeytana hizmet vermektedir Nasıl ki şeytanın asıl amacı iman edenleri saptırarak kendi peşinden sürüklemekse, münafık da aynı düşünceyle Müslümanların arasında fitne yayarak, onların haktan yüz çevirmeleri için çalışır
Çevrelerindekilere vesvese vermek isterler
Çevrelerindekilere vesvese vermek isterler
Müminlerin bulunduğu ortamlarda her zaman neşe, şevk ve canlılık hakimdir Kendi aralarındaki konuşmaları da her zaman olumlu, olayların hayır yönlerini hatırlatan ve Allah'ın vadettikleri ile müjdeleşen bir üsluptadır Ayrıca müminlerin konuşmalarında en çok dikkati çeken noktalardan biri de, her an kaderin şuurunda bir üslupla konuşmalarıdır Örneğin bir tehlikeyi, olumsuzluğu açıklarken dahi samimi olarak bu olayın kaderde olduğunu, onda bir hayır olduğunu o cümlenin bütünlüğü içinde mutlaka vurgularlar
Fakat münafıklar kalplerindeki hastalığı konuşmalarında da gizleyemezler ve olayları olumsuz, kaderi unutmuş, adeta "felaket habercisi" üslubuyla anlatırlar Bir olayı azap ve sıkıntı içinde müminlerin aleyhinde bir durum varmış gibi açıklayarak, "keşke şunu yapmasaydınız", "tüh kaybettik", "vah yazık oldu" tarzında, kader gerçeğinden uzak insanların üslubu ile anlatırlar Kullandıkları bu felaketçi üslup onların Allah'ın gücünü takdir edemediklerinin de açık bir göstergesidir
Bu üsluplarıyla çevrelerindeki samimi Müslümanları da vesveseye sürüklemeye çalışırlar Allah müminleri bu tehlikeye karşı uyarmış ve vesveseci insanların şerrinden Kuran'da şöyle söz etmiştir:
De ki: İnsanların Rabbine sığınırım İnsanların malikine, insanların (gerçek) ilahına; 'sinsice, kalplere vesvese ve şüphe düşürüp duran' vesvesecinin şerrinden Ki o, insanların göğüslerine vesvese verir (içlerine kuşku, kuruntu fısıldar); gerek cinlerden, gerekse insanlardan (olan her hannas'tan Allah'a sığınırım) (Nas Suresi, 1-6)
İşte münafıklar da bu tür bir sıkıntı verme, şevk kırma, moral bozma, ümitsizliğe sürükleme, şüpheye düşürme gibi niyetlerle Allah'ın kaderde hayırla yarattığı olayları bir kötülük veya felaketten bahsediyormuş gibi aktarırlar Halbuki her insanın her anı, en ince detayına kadar bir plan dahilinde gelişmektedir ve her olay Allah'ın kontrolü altında, O'nun izniyle gerçekleşmektedir
Zorluk anlarında fitne çıkarırlar
Zorluk anlarında fitne çıkarırlar
Münafıklar sinsi karakterlerini zorluk anlarında gösterirler Diğer münafıklarla gizli faaliyetler yapar, takva gördükleri kişileri doğru yoldan uzaklaştırmaya yönelik sistemli bir mücadele verirler Bunun için inkar edenlerle işbirliği yapmaktan bile çekinmezler Fakat münafıklar tüm eylemlerinin, konuşma ve davranışlarının kaderde tek tek belirlenmiş olduğunu, Allah'ın tüm yaptıklarına şahit olduğunu unutmuşlardır Rabbimiz "Allah kafirlere mü'minlerin aleyhinde kesinlikle yol vermez " (Nisa Suresi, 141) ayetiyle, münafıkların çabasının boşa çıkacağına dikkat çekmektedir Bir başka ayette ise Allah müminlerin daima üstün geleceğini şöyle vurgulamaktadır:
Kim Allah'ı, Resulü'nü ve iman edenleri dost (veli) edinirse, hiç şüphe yok, galip gelecek olanlar, Allah'ın taraftarlarıdır (Maide Suresi, 56)
Münafık, müminlerin güçsüz olduklarını zannettiği zamanlarda onları sadakatsizliğe, hainliğe, umutsuzluğa, şevksizliğe sürüklemek ister Bunun için de sinsi bir üslup kullanarak, gizliden gizliye çevresindeki kişilerin imanını zedelemeye ve onları şüpheye düşürecek sözlerle kendine yandaş edinmeye çalışır Bunun için kullandığı yöntemlerden biri müminlere iftira atmaktır
Kuran'da münafıkların, " " (Azhab Suresi, 12) ya da " Münafıklar, müminlerin fark etmediği gerçekleri kendilerinin fark ettiği zanına kapılırlar
Bunun bir örneğini Kuran'da bildirilen Samiri adlı kişinin " Musa'nın kavmini saptırmaya çalışmasında görebiliriz
Münafıkların zorluk anlarında fitne çıkarmalarının bir nedeni de, bu anlarda daha rahat hareket ortamı bulmalarıdır Samiri, "fitne"yi ancak Hz Musa'nın olmadığı ve kavminin de yönlendirmeye müsait hale geldiği bir ortamda çıkarabilmiştir Doğru yoldan sapan kavmin, "
Allah Rasûlü sallallahu aleyhi ve sellem dönemindeki münafıkların da, Allah Rasûlü sallallahu aleyhi ve sellem ve yanındaki müminler güçlü olduğu sürece fitne çıkarmamış olmaları dikkat çekicidir Kuran'da, münafıkların savaş ortamındaki karışıklığı, müminler arasında ayrılık çıkarmak için kullandıkları şöyle tarif edilmektedir:
İşte orada, iman edenler, sınanmış ve şiddetli bir sarsıntıyla sarsıntıya uğratılmışlardı Hani, münafık olanlar ve kalplerinde hastalık bulunanlar: 'Allah ve Resulü, bize boş bir aldanıştan başka bir şey vadetmedi' diyorlardı (Ahzab Suresi, 11-12)
Münafıkların bu ifadeleri onların dine bakış açılarını yansıtır Çünkü mümin topluluğunun arasına katılırken onlar gibi davranmakta birtakım dünyevi çıkarlar ummuşlardır Fakat karşılaştıkları her zorluk onlar için büyük bir sıkıntıya dönüşmüş ve emeklerinin boşa gittiğini düşünmüşlerdir İşte bu yüzden çevrelerindeki tepkiyi göz önünde bulundurarak, kendi korkularına müminleri de ortak etmeye çalışmışlardır Allah Rasûlü sallallahu aleyhi ve sellem döneminde yaşayan münafıkların bu tür tekliflerini haber veren bir ayet şöyledir:
Onlardan bir grup da hani şöyle demişti: "Ey Yesrib (Medine) halkı, artık sizin için (burada) kalacak yer yok, şu halde dönün
Buna karşılık müminlerin göstereceği tavır ise Kuran'da şöyle bildirilmektedir:
Müminler (düşman) birliklerini gördükleri zaman ise dediler ki: "Bu, Allah'ın ve Resûlü'nün bize vadettiği şeydir; Allah ve Resûlü doğru söylemiştir " Ve (bu,) yalnızca onların imanlarını ve teslimiyetlerini artırdı Müminlerden öyle erkek-adamlar vardır ki- Allah ile yaptıkları ahide sadakat gösterdiler; böylece onlardan kimi adağını gerçekleştirdi, kimi beklemektedir Onlar hiçbir değiştirme ile (sözlerini) değiştirmediler Çünkü Allah, (sözüne bağlı kalıp doğru olan) sâdıkları sadakatlerinden dolayı mükafatlandıracak, münafıkları da dilerse azaplandıracak veya tevbe (nasib edip tevbe)lerini kabul edecektir Şüphesiz Allah, çok bağışlayandır, çok esirgeyendir (Ahzab Suresi, 22-24)
Münafıkların, bozgunculuk çıkarma çabaları çeşitli zamanlarda olabilir Kuran'da Allah Rasûlü sallallahu aleyhi ve sellem döneminde yaşamış olan münafıkların bu yöndeki tavırlarına dikkat çekilen bir ayet şöyledir:
Allah'ın elçisine muhalif olarak (savaştan) geri kalanlar oturup-kalmalarına sevindiler ve Allah yolunda mallarıyla ve canlarıyla cehd etmeyi (çaba harcamayı) çirkin görerek: "Bu sıcakta (savaşa) çıkmayın" dediler De ki: "Cehennem ateşinin sıcaklığı daha şiddetlidir " Bir kavrayıp-anlasalardı (Tevbe Suresi, 81)
Allah Rasûlü sallallahu aleyhi ve sellem'in kavmi içinde bulunan kimi münafıkların riske gireceklerini sezdiklerinde en baştan müminlerden ayrıldıkları Kuran'da haber verilmiştir Bu ayrılık, gerçekte müminler için büyük bir rahmettir, çünkü Allah müminleri böylelikle aralarındaki fitnecilerden arındırmıştır Bu durum Kuran'da şöyle bildirilmektedir:
Sizinle birlikte çıksalardı, size 'kötülük ve zarardan' başka bir şey ilave etmez ve aranıza mutlaka fitne sokmak üzere içinizde çaba yürütürlerdi İçinizde onlara 'haber taşıyanlar' vardır Allah, zulmedenleri bilir Andolsun, daha önce onlar fitne aramışlardı Ve sana karşı birtakım işler çevirmişlerdi Sonunda onlar, istemedikleri halde hak geldi ve Allah'ın emri ortaya çıkıp-üstünlük sağladı (Tevbe Suresi, 47-48)
Allah adına mücadeleden bahane bularak kaçarlar
Allah adına mücadeleden bahane bularak kaçarlar
Münafıklar, zorluk ve sıkıntı anlarında, müminleri terk etmeye ve kendi çıkarlarını kurtarmaya çalışırlar Ancak, bunu da her zamanki ikiyüzlülüklerini sürdürerek, yani kendilerini haklı göstermeye çalışarak yaparlar "Biz çıkarlarımız zedelenir diye korkuyoruz, Allah'a tevekkül edemiyoruz " demezler Bunun yerine bazı bahaneler öne sürerler Kuran'da, Allah Rasûlü sallallahu aleyhi ve sellem döneminde yaşamış olan münafıkların öne sürdükleri bahanelerin bazıları şöyle haber verilir:
İki topluluğun karşı karşıya geldiği gün, size isabet eden ancak Allah'ın izniyle idi (Bu, Allah'ın) müminleri ayırdetmesi; Münafıklık yapanları da belirtmesi içindi Onlara: "Gelin, Allah'ın yolunda savaşın ya da savunma yapın" denildiğinde, "Biz savaşmayı bilseydik elbette sizi izlerdik" dediler O gün onlar, imandan çok küfre daha yakındılar Kalplerinde olmayanı ağızlarıyla söylüyorlardı Allah, onların gizli tuttuklarını daha iyi bilir (Al-i İmran Suresi, 166-167)
Bedevilerden (savaştan) geride bırakılanlar, sana diyecekler ki: "Bizi mallarımız ve ailelerimiz meşgul etti Bundan dolayı bizim için mağfiret dile " Onlar, kalplerinde olmayan şeyi dilleriyle söylüyorlar De ki: "Şimdi Allah, size bir zarar isteyecek ya da bir yarar dileyecek olsa, sizin için Allah'a karşı kim herhangi bir şeyle güç yetirebilir? Hayır, Allah yaptıklarınızı haber alandır " (Fetih Suresi, 11)
Onlardan bir topluluk da: "Gerçekten evlerimiz açıktır" diye peygamberden izin istiyordu; oysa onlar(ın evleri) açık değildi Onlar yalnızca kaçmak istiyorlardı (Ahzab Suresi, 13)
Görüldüğü gibi, münafıkların öne sürdükleri bahaneler, "savaşmayı bilmiyoruz", "evlerimizi ve ailelerimizi korumak zorundayız" gibi sözde meşru gerekçelerdir Fakat Allah bu kimselerden " Üstelik bu yalanlarını söylerken de Allah'ın adına yemin ederek bunu yaparlar Bunu haber veren ayette şöyle buyrulmaktadır:
Eğer güç yetirseydik muhakkak seninle birlikte (savaşa) çıkardık" diye sana Allah adına yemin edecekler
Münafıkların bu yalanlarından bahseden bir başka ayet ise şöyledir:
(Bakara Suresi, 204)
Münafıkların bu yalanlarından bahseden bir başka ayet ise şöyledir:
Münafıklar tarih boyunca hep aynı yalanlarla ortaya çıkmışlardır Dolayısıyla bu yalanlarını ne kadar makul bir zemine oturtmaya çalışsalar da, Allah samimiyetsizliklerinin delili olarak bu yönlerini pek çok örnekle önceden bildirmiştir Bu bahanelerin tümünün temel sebebi ise imanlarındaki zayıflık ve kalplerindeki hastalıktır Çünkü Allah' a ve ahiret gününe kesin bir bilgiyle iman eden bir Müslüman için böyle bir ihtimal söz konusu değildir Hatta müminler imanlarının verdiği şevk ve heyecanla her türlü zorluğa talip olurlar Allah'tan başka hiç kimseden, hiçbir tehlikeden korkmadan Allah için yaşarlar Münafıkların müminlerle çelişen bu tutumlarına Allah Rasûlü sallallahu aleyhi ve sellem döneminde yaşanan bir olaydan şöyle örnek verilmektedir:
Oysa savaş üzerlerine yazıldığında, onlardan bir grup, insanlardan Allah'tan korkar gibi- hatta daha da şiddetli bir korkuyla- korkuya kapılıyorlar ve: "Rabbimiz, ne diye savaşı üzerimize yazdın, bizi yakın bir zamana ertelemeli değil miydin?" dediler
Ayette bildirildiği üzere, münafıkların insanlara karşı duydukları korku öylesine şiddetlidir ki, bu korku onların Allah'ın emrine açıkça başkaldırıp, isyan etmelerine sebep olmuştur Ancak bu kaçışları onlara kesinlikle bir fayda sağlamaz Bu şekilde zorluktan kaçarak dünya hayatında kendilerince akılcı davrandıklarını zannederler Ama asıl önemli olanın sonsuz ahiret hayatı olduğunu gözardı etmelerinden dolayı büyük bir kayıp içerisindedirler
Müminler arasında yalan haber yayarlar
Müminler arasında yalan haber yayarlar
Münafıkların bir başka fitne çıkarma şekli de, müminler arasında asılsız haberler yayma özellikleridir Münafıklar müminler aleyhinde gibi görünen herhangi bir gelişmeyi, daha da abartarak ve bir "felaket haberi" niteliğine sokarak müminler arasında yayarlar Bununla, mümin topluluğu arasında endişe ve huzursuzluk oluşturmak isterler Kuran'da münafıkların bu davranışlarından şöyle bahsedilmektedir:
Kendilerine güven veya korku haberi geldiğinde, onu yaygınlaştırıverirler Oysa bunu peygambere ve kendilerinden olan emir sahiplerine götürmüş olsalardı, onlardan 'sonuç-çıkarabilenler,' onu bilirlerdi Allah'ın üzerinizdeki fazlı ve rahmeti olmasaydı, azınız hariç herhalde şeytana uymuştunuz (Nisa Suresi, 83)
Kuran'da bu tür bir tavrın karşılığı ve müminlerin bu kimselerin yalanlarına, iftiralarına nasıl cevap vermeleri gerektiği de, Allah Rasûlü sallallahu aleyhi ve sellem döneminde yaşanmış bir olay aktarılırken şöyle tarif edilir:
Doğrusu, uydurulmuş bir yalanla (zina iftirasıyla) gelenler, sizin içinizden birlikte davranan bir topluluktur; siz onu kendiniz için bir şer saymayın, aksine o sizin için bir hayırdır Onlardan her bir kişiye kazandığı günahtan (bir ceza) vardır Onlardan (iftiranın) büyüğünü yüklenene ise büyük bir azap vardır Onu işittiğiniz zaman, erkek müminler ile kadın mü'minlerin kendi nefisleri adına hayırlı bir zanda bulunup: "Bu, açıkca uydurulmuş iftira bir sözdür" demeleri gerekmez miydi? (Nur Suresi, 11-12)
Düzeltmek adına bozgunculuk yaparlar
Düzeltmek adına bozgunculuk yaparlar
Münafıklar, her konuda olduğu gibi, fitne çıkarırken de ikiyüzlü davranırlar Yaptıkları kötülükleri, gerçekte iyi niyetli olarak yaptıklarını iddia ederler Gerçekte münafıkların ortaya bir haber yaymaktaki amaçlarında fitne çıkarmak, çevresindeki kişileri şüpheye düşürmek, onların şevklerini kırmak gibi pek çok kötü niyet söz konusudur Ancak kendilerine neden böyle yapıldığı sorulacak olursa iyi niyetle yaptıklarını söyleyeceklerdir Fakat Allah Kuran'da münafıkların bu tavrının samimiyetsizliğine şöyle dikkat çekmektedir:
Kendilerine: "Yeryüzünde fesat çıkarmayın" denildiğinde: "Biz sadece ıslah edicileriz" derler Bilin ki; gerçekten, asıl fesatçılar bunlardır, ama şuurunda değildirler (Bakara Suresi, 11-12)
Bu yalanlarının haber verildiği bir başka ayet ise şöyledir:
Bu yalanlarının haber verildiği bir başka ayet ise şöyledir:
Zarar vermek, inkârı (pekiştirmek), müminlerin arasını ayırmak ve daha önce Allah'a ve elçisine karşı savaşanı gözlemek için mescid edinenler ve: "Biz iyilikten başka bir şey istemedik" diye yemin edenler (var ya,) Allah onların şüphesiz yalancı olduklarına şahidlik etmektedir (Tevbe Suresi, 107)
